Öncelikle şunu belirtmeliyim ki sizin olumsuz cevabınıza karşın böyle bir şey yapmamın yanlış olduğunun, sizi rahatsız ve meşgul ettiğimin de farkındayım. Bu noktada anlayışınıza sığınmaktan başka çarem yok, bu konuda gerçekten oldukça üzgünüm. Burayı daha fazla uzatmadan ve zamanınızı almadan söylemek istediklerime ve söyleyemediklerime geçmek istiyorum. Bu yazıyı sizden hiçbir beklentim olmadan yazıyorum. Kararınızın olumsuz olduğunu bildiğim için sizden bir karşılık beklememem gerektiğinin bilincindeyim. Bu sebeple eğer olurda okursanız kendinizde cevap verme ihtiyacı hissetmeyin. Yazıyı okuduktan sonra düşünceleriniz olumlu yönde gelişirse cevap verebilirsiniz, eğer yine olumsuz olursa da beni engellerseniz, ben yazıyı okuduğunuzu ve kararınızın olumsuz olduğunu anlarım. Hakikaten bu yazıyı utanı sıkıla yazıyorum. Nasıl bir açıklama yaparsam yapayım bu yazıyı yazmamı haklı çıkartacak bir yanı olmadığını da biliyorum. Ama duygularıma yenik düşüp düşüncelerimi söylemeden de edemiyorum. Yukarıda da dediğim gibi anlayışınıza sığınmaktan başka çarem yok maalesef. Bu yazı, size karşı düşüncelerimi kesin kez yazdığım son yazı olduğu için biraz uzun olabilir. 5 dakika gibi bir sürede zannediyorum ki bu yazının tamamını okuyabilirsiniz. Benim açımdan tek sorun çalışma idi. Bunu size açık sözlülükle söylemiştim. Ben zaten ne düşünüyorsam bunu size gizlemeden söylemeye gayret ettim. Yapamayacağım şeyleri söylememeye gayret ettim. Çünkü şimdi tamam deyip ileride hayır demek bana göre bir davranış değil. Size göndermiş olduğum son mesajdan sonra öğretmenlik konusunda epeyce düşündüm. Ve artık öğretmenlik konusu benim için sorun olmayacağına karar verdim. Aslında o zamanlarda –ya olabilir aslında- diye ılımlı bir düşüncem vardı. Ama bu netleşmediği için ve sizin de değiniz gibi belki bu konuda tekrar tıkanıklık yaşanma ihtimali yüksek olduğu için bunu dile getirememiştim. Ama şimdi kendimden emin bir şekilde bu konu artık benim için bir problem değil. Burada kendimden emin ve kararlı olmam hakikaten önemli. Çünkü bugün size tamam dediysem bu kararımın arkasında durmam gerekiyor. Bu ve bazı konularda biraz yüzeysel düşündüğümü fark ettim. Gerçekten bu aşılabilir bir konu imiş. Belki de bu farkındalığım için geçtir, bilmiyorum. Ama umarım geç kalmamışımdır. Çalışma konusuna daha ayrıntılı geçmeden önce kronolojik olarak söylemek istediğim bazı şeyler var. Bu yazıyı yazma sebebimden başlayacak olursam ise size karşı uzun uzun yazmak istediklerimi ancak yazamadıklarımı, içimde tuttuklarımı, söyleyemediklerimi bu şekilde doğruca aktarmak istedim. Aslında bu yazıyı yazarken bir taraftan da korkuyorum. Eğer hayatınızda biri varsa düşüncesi bu korkumu sürekli tetikliyor. Bu sebeple uzun zamandır burada yazdığım düşünceleri taşımama rağmen size bu yazıyı gönderme cesareti bulamadım. Çünkü gerçekten böyle bir ihtimalin olma olasılığından ve rahatsız etmekten imtina ettim. Bunları size yaz-a-madım çünkü mesajlarınızdan anladığım kadarıyla siz bu sürecin olmayacağını kafanızda netleştirmişsiniz gibi geldi. Hâl böyle iken lafı uzatmak ya da söylemek istediklerimi söylememin bir anlam taşımayacağı ve bunun terbiyesizlik, saygısızlık olacağını düşündüğüm için söylemedim, söyleyemedim. Söyleyecek çok şeyiniz olduğunda ama karşınızdaki kişide bunun bir karşılığını olmadığını bildiğinizde inanın söyleyeceklerinizin hiçbir anlamı kalmıyor. Siz ne kadar söyleyeceklerinizi uzun uzun düşünüp titizlikle seçseniz de bunların anlamsal değeri yalnızca sizin kendi bilincinizde kalıyor ve bunları gönderemiyorsunuz. Bu gerçekten çok zor bir durum. Sizin yazdığınız cevaba karşı uzun uzun yazmak, düşüncelerimi söylemek, bazı şeyleri çözmek için gönülden çabalamak, duygularımı aktarmak, ileriye dönük hayallerimi paylaşmak istiyordum. Çok kez yazıp yazıp sildim. Ama sizin kararınız olumsuzken bunları yazmak uygun olmayacağından kısa bir onaylama yazısı ile cevaplamıştım. İnsanın hayalleri ve söyleyecek çok sözü olup da söyleyemediğinde gerçekten zor oluyormuş. Neresinden nasıl başlarım bilmiyorum ama sürecin en başından başlayarak kronolojik olarak gitmek daha iyi olur gibi. Bu yazıyı parça parça yazdığım için bazen anlam kopuklukları ve anlamsal yinelemeler olabilir. Bunları umarım mazur görürsünüz.. Hayatımda vermekten en mutlu olduğum karar size mesaj atmak oldu. Bunu daha önce defaatle söylemiş olabilirim ama tekrarlamamda fayda var; ben utangaç bir kişilik yapısına sahip olduğum için okulda sizi gördükten ve biraz sosyal medyada takip ettikten sonra size açılmaya karar verdim ama bu benim için imkansızdı. Bunu kaf dağını aşmak gibi betimleyebilirsiniz zihninizde. (ne var bunda bu kadar büyütecek) diyebilirsiniz. Ama dediğim gibi utangaç olan birisi ve daha önce karşı cinsle hiç iletişimi olmamış birisi için böyle bir eylemde bulunmak gerçekten çok zor. Burayı daha fazla uzatmadan iyi ki size mesaj atmışım ve iyi ki sizi tanımışım. İyi ki bu cesareti göstermişim. Devamındaki süreci zaten az çok biliyorsunuz. Ben bu süreci burada yaptığım hatalar üzerinden değerlendirmek istiyorum. Şunu belirtmeliyim ki, hayatımda vermekten en çok pişmanlık duyduğum kararlardan bir tanesi ise size bu süreci yürütemeyeceğimi söylemiş olmamdı. Peki niçin böyle bir karar verdim, bu kararın altında yatan sebepler neler? Bunlara kısaca değinmeye çalışacağım. Tekrar sürece dönecek olursam; Her şey gerçekten çok güzel başlamıştı. Hatta benim için rüya gibiydi. Sandığımdan çok ama çoooook daha iyi birisiydiniz ve her şeye samimi bir şekilde gerçekten çok önem veriyordunuz. Benim için bunun en büyük yansıması da bu olaydan ailenizi –annenizi ve kardeşinizi- haberdar etmiş olmanızdı. Bu gerçekten bana kendimi değerli hissettirmişti. Sizinle konuşurken kendimi değerli hissediyordum. Ben de size gerçekten çok değer veriyordum. Bunu belki size tam aktaramamış ya da yanlış aktarmış olabilirim. Bunu daha önce size hiç söylemedim ama bende bu olaydan ailemi haberdar etmiştim. benim de annemin ve kardeşimin bu süreçten haberi vardı. Nedenini ben de bilmiyorum ama bunu size söylememiştim. Sizi tanıdıkça, samimiyetinizi, güzel kalbinizi, saf duygularınızı, iyi niyetli düşüncelerinizi, gayretinizi gördükçe hakikaten çoğu zaman afallıyordum. Evet ilk görüşte dış görünüşünüz etkili oldu. Hatta dış görünüş de değil, tamamıyla o güzel gülümsemeniz beni etkilemişti diyebilirim. Ama daha sonra sizin görünmeyen yönünüz, iç dünyanız beni oldukça şaşırtmıştı. Gerçekten doğru bir karar verdiğimi hissetmiştim.  Çok iyi hatırlıyorum, ne zaman sizinle konuşsam ve sokağa çıksam, yolda yürürken her şey bana gülümsüyordu adeta. Her şeye tebessüm ediyordum ve içimde tarif edemeyeceğim bir mutluluk vardı. Sizinle ne zaman mesajlaşsam midemde kelebekler uçuşuyordu. Ve inanın bu yalnızca sürecin başında değil, attığım tüm mesajlarda böyleydi. Buna gerçekten anlam veremiyordum. Bu hakikaten özel bir durum olsa gerek. Hatta bu yazıyı yazarken dahi nefesim kesilecekmişçesine heyecanlanıyorum. Bir taraftan böyle mutlu iken bir taraftan da aklımıza (çoğunlukla benim aklıma) takılan sorulara cevap bulmaya çalışıyorduk. Şimdi fark ediyorum da sizin beni eleştirdiğiniz çoğu noktada gerçekten biraz dar düşünüyormuşum. Biraz mükemmeliyetçi bir yaklaşımla hiç sorun yaşanmayacak bir aile olsun, şu şöyle olsun, bu böyle olsun gibi düşünüyormuşum. Bazı şeyleri aşılamayacak gibi görüyordum. Ama anladım ki karşılıklı güven ve anlayış olduktan sonra aşılamayacak şeyler değillermiş. Bunları aşmak için iki tarafında da bir birinin yanında durması, ona destek olması ve bunu her zaman hissettirmesi yeterli gibi. Elbette ki sorunlar yaşanacak, illaki problemlerle karşılaşılacak. Her zaman her şey planlandığı gibi gitmeyecek. Burada önemli olan aile kuracağın kişinin bu olaylara nasıl yaklaşacağı, sana nasıl davranacağıymış. Bu olduktan sonra zaten gerisi bir şekilde olup gidiyor. Esasında ben bunun böyle olduğunu biliyordum ama bunu davranışa dönüştürme noktasında sanırım fikirsel darlık çekiyordum. Buraya birazdan değineceğim ama buraya geçmeden önce size daha önce söylemediğim bazı şeyleri söylemem gerekiyor. Aslında bu yazıyı yazmamdaki gerekçelerimden bir tanesi de bu. Belki de en önemlisi. Söylemediklerim, Eksik Söylediklerim ya da Doğru Aktaramadıklarım Bazı bilgileri size biraz eksik ya da yanlış vermiş olabilirim. Ama bu sizi daha iyi tanımak ve hayattaki amaçlarınızı daha iyi analiz edebilmek içindi. Farazi meselelere karşı tepkilerinizi, düşünce ve tutumlarınızı oldukça merak ediyordum. Çünkü pembe hayallerle herkes mutlu olur, iyiyken herkes birlikte olur. Sonuçta burası bir imtihan dünyası ve insan iyi günde kötü günde, hastalıkta sağlıkta, ömrünün sonuna kadar farklı farklı kolay ve zor imtihanlarda karşısındaki kişinin yanında durup durmayacağını merak ediyor. Umarım bu yazıyı okuduktan sonra bu niyetimi yanlış anlamaz ve anlayışla karşılayarak hak verirsiniz. Aile konusundan başlayacak olursam, belki size biraz abartarak aktarmış olabilirim. Sonradan fark ettim ki anlatımlarımda biraz radikallik havası var. Böyle değil. Normal İslami hassasiyetlere sahip aileler nasılsa benim ailemde o şekilde. Yalnızca bu hassasiyet gelenekle birleşince biraz abartılıymış gibi yansımış olabilir. Ya da ben biraz abartarak aktarmış olabilirim. Şundan emin olabilirsiniz ki, (dışarıdan bir gözle değerlendiriyorum) ailem gerçekten çok yapıcı ve sağduyuludur. Mesela anneme sizden, böyle bir niyetim olduğumdan bahsettiğimde sürekli bana ‘oğlum dışarıdan söz söyleyen olursa çok takılmayan, aile içinde konuşarak halledin, dışarıya hiçbir şey yansıtmayın’ gibi ileriye dönük sürekli destek oldu. Babalarımızın kişilik yapıları neredeyse aynı. Kardeşlerimizin de öyle olduğunu düşünüyorum. Bence aileler arasındaki tek fark biraz kültür farklılığı ve birazda belki yaşantı farklılığıdır. Bunların olması da gayet normal bir durum. Hatta farklı tecrübelerin birleştirilmesi noktasında avantaj sayılabilir. Kısaca ben ailelerimizin uyumlu olduğunu düşünüyordum.

Mesela buradan kıyafet konusuna geçek olursam, siz zaten neyin nasıl olması gerektiği konusunda gerekli bilgiye sahip birisiniz. Sizin de o zamanlar dediğiniz gibi bu konunun zamana bırakılması gerekiyor. Ben bu konuda sizden bir istekte bulunurum. Ama sürekli bunda takılıp kalmam, her zaman bunu vurgulamam, bunu büyütmem, bu konuda hep anlayışla yanınızda olurum, bunun için dua ederim. Olmayana takılıp da olabilecek olanı kaybetmek istemiyorum.

Kısaca sosyal yaşantılarımız farklı olabilir, bunun bir sorun olacağını kendi adıma hiç mi hiç düşünmüyorum.

Bu noktada belki şu da aklınıza takılabilir diyerek şuna da bir açıklık getirmek istiyorum: ben size kendimi tanıtırken hep ailevi bağlarımın, akrabalık ilişkilerimin güçlü olduğundan bahsettim. Bu konuda belki siz ailesine çok bağlı, ailesinin sözünden çıkmaz, akrabalarının sözlerini çok takar, ailesel/kültürel gelenekleri kuracağı ailenin önüne geçirebilir gibi bir düşünceye kapılabilirsiniz. Geçmiş mesajları okuduğumda açıkçası ben böyle bir izlenime kapılmıştım. Dediğim gibi olaylara tamamen objektif bir şekilde yaklaşmaya çalışıyorum. Bu konuya şöyle bir açıklama getirebilirim: Şunu kesinlikle bilmelisiniz ki ben yeni bir aile kurduktan sonra benim önceliğim hep eşim ve yeni kurduğum ailemdir. Bunun sağlıklı bir aile yapısı olması için herkeste böyle olması gerektiğini düşünüyorum. Çünkü iki farklı kişi, iki farklı dünya, iki farklı ev bir araya geliyor ve ortak bir dünya, ortak bir ev, ortak bir hayat inşa ediyorlar. Bu süreci iki tarafın da tecrübe ederek, kendi önceki tecrübelerini birleştirerek, bazen sevinerek bazen üzülerek ilerletmesi gerektiğini düşünüyorum. Eğer aileye dışarıdan müdahale olursa bunun ailedeki karşılıklı ilişkiyi ilerletme noktasında zarar vereceğini düşünüyorum. Akrabalarmış, şu imiş, bu imiş, şu şöyle demiş, bu böyle demiş… bunların hepsinin geçilmesi lazım, hepsine kulak tıkanması lazım. Birbirine inanan iki kişi hayatını birleştirmeye karar verdiyse zaten bu süreci öyle ya da böyle bir şekilde sürdürebilir. Burada asıl vurgulamak istediğim nokta iki kişinin gerçekten karşılıklı olarak bunu istemesi, birbirlerine inanması ve güvenmesi. Gerektiği noktalardan ailelerden destek alınır, ama yeni kurulacak aileye de dışarıdan kimsenin müdahale etmemesi gerekir. Bu benim ailem için de geçerli, sizin aileniz içinde geçerli. Ben bu noktada benim ailem, senin ailem gibi bir ayrımsallaştırmaya gitmem. Bundan sonra benim iki tane annem ve babam olur ve ben bundan gerçekten çok mutlu olurum. Kesinlikle karşımdaki kişi ile onun ailesi arasına girmeye, bir tercih yaptırmaya mecbur bırakmam. Karşımdaki kişiden de bunu beklerim. Benim annem böyle birisi değildir, zannediyorum sizin anneniz de böyle birisi değildir. Biraz uzun oldu ama inşallah demek istediklerimi doğru olarak aktarabilmişimdir.

Ailemin maddi durumuna gelecek olursam ise, aslında bundan bahsetmeyi bile kendime zûl sayıyorum, bundan bahsetmek bile (ya bunun ne önemi var noktasında) bana kırıcı geliyor. Çünkü bugün maddi durumu olmayan bir kişi yarın zengin olabilir, bugün zengin olan ile yarın fakir olabilir.  Bugün konforlu hayat yaşayan, yarın hor gözle baktığı yaşantıya düşebilir. Rızkı veren hüdadır, sonuçta burası bir imtihan dünyası.

Bu noktada işte sobalı evde oturduğumuzu, evimizin çok yeni olmadığını, ailemin maddi durumunun orta olduğunu vs. söylemiştim. Dediğim gibi bunu tamamen sizin hayata karşı bakışınızı ve beklentilerinizi ölçmek için aşağı seviyeden alarak yazmıştım.  Çünkü sizi tanımadan önce profilinize baktığımda zengin, lüx eşyalar kullanan, elit mekanlarda vakit geçiren birisi olarak algılamıştım. Bu nedenle böyle bir eksik/yanlış bilgi verdim bu konuda. Belki yanlış bir karardı bu şekilde eksik ya da yanlış bilgi vermem. Neyse, evet evimiz sobalı, biraz eski ama maddi durumumuz elhamdülillah iyi. “fabrika” kelimesini biraz “gösteriş” olarak algıladığım için babamların fabrikası var yerine iş yeri var demeyi tercih ettim hep. Esasında sınıflamaya tabi tutacak olursak fabrika/atölye diyebilirim. İşyerimizde yirmiye yakın kişi çalışıyor. Flo, Polaris, MP gibi büyük markalara, yurt dışına vs. ayakkabı yapıyoruz. Bizim sülale bulunduğumuz mahallede ekseriyette olduğu için o zamanlar ailem en yakın bu evi bulduğu için bu evi almış ve halen bu evde oturuyoruz. Tüm amcalarım, dedemler vs. burada otuyor. Maalesef günümüzde insanlar sadece maddiyata dikkat ettikleri için ve bende böyle olmasından korktuğum için bu noktada eksik bilgi verdim açıkçası. Bu noktada bir şeye daha değinmek istiyorum, ya da itiraf etmek istiyorum diyeyim. Ben sizin bunları önemsemediğinizi, maddeden çok manaya önem verdiğinizi geçmiş konuşmalarımızdan anlayabiliyorum. Bu sebeple bu yazdıklarımın yanlış anlaşılmasından da biraz çekiniyorum.

Kendim ile ilgili konuya gelecek olursam ise bunu biraz ayrıntılı yazmak istiyorum.

Süreç içerisinde bazen yanlış bazen dar açıyla düşündüğümü fark ettim. Zaman içerisinde düşüncelerim değişti. Aslında benim süreci yürütemeyeceğime dair olumsuz karar vermemde kendi içimde bu sorulara tam cevap veremediğim için ileride bu noktada sıkıntı olsun istemedim. Şimdi sizi geçiştirmek için tamam tamam deyip ileride olmaz demem doğru olmazdı. Ben ne düşünüyorsam elimden geldiğince açık bir şekilde yazmaya çalıştım. Sürecin sağlıklı olması için buna kendi içimde karar vermem gerektiğini düşündüm. Bunun oldukça yanlış bir karar olduğunun farkına sonradan vardım maalesef.  Aslında aşılamayacak bir konu değilmiş :/

Benim aklıma takılan konular kıyafet ve çalışma idi. Şimdi düşünüyorum da kıyafet gibi bir konu benim için nasıl sorun olabildi anlam veremiyorum kendime. Mesajları tekrar okuduğumda anlamdım ki gerçekten siz o kadar çok orta yolu bulmak için emek vermişsiniz kii… belki de benim size karşı gösteremediğim orta yol bulma gayretim yeterli olmadığı için böyle bir karar almıştım. Bu anlamda biraz da kendimi suçlu hissettim sanırım. Siz gerçekten hep sağduyulu ile yaklaşırken ben bir adım atamayınca sizi üzüyormuşum gibi hissediyordum. Aslında benim söylemek istediklerimi doğru aktaramamak gibi bir sorunum var. Neyse burayı da fazla uzatmadan bu konudaki son görüşümü de paylaşayım: dediğim gibi günümüzdeki çoğu kişi artık böyle giyiniyor. Tabiki günümüzdeki çoğu kişinin böyle giyinmesi tesettür açısından bunu meşru yapmaz. Ama sizin vurgulamak istediğiniz noktayı daha sonra anladım ve sizin de dediğiniz gibi bunu zamana bırakmak en doğrusu. Bir an da insanda ani bir değişim beklemek yanlış olacaktır. Daha önce de yazdığım gibi birbirimize özel alanlar bırakmalıyız. Kendimiz olmaktan vazgeçip olmak istemediğimiz şeye sürüklenmemeliyiz. Sizin içinizde zaten böyle bir niyet olduğunu, daha iyisini yapmak için gayret gösterdiğinizi ve bunun zamanla çok daha iyi olacağını söylemeniz aslında muazzam bir şeydi. Şimdi düşünüyorum da kendimi sizin yerinize koyuyorum, yıllardır süregelen bir alışkanlık, etrafımdaki herkes neredeyse bu şekilde.. sözde istemesi kolay gibi görünse de fiiliyatta gerçekten zor bir süreç. Sürecin başından sonuna kadar olan kısımdaki değişimi gözlemlediğimde gerçekten de büyük fark vardı.

Aslında ben sizden bu istekte bulunurken hemen böyle olsun, böyle olmazsa kesinlikle olmaz gibi intiba mı bıraktım tam bilemiyorum. Evet, benim daha uygun bir tarzınız olması konusunda bir isteğim vardı, ancak bunun hemen olması konusunda çok ısrarım yoktu. Bunu tam olarak doğru bir şekilde aktaramadım sanırım. Gerçekten garip bir şekilde bu konu uzun süre gündemde kalmıştı. Ben sizin kalbinizdeki bu samimiyeti hissettim, daha iyisi olması yönündeki istek ve gayretinizi anladım diyebilirim.

Dediğim gibi zamanla düşüncelerim değişti, mesajları tekrar okuduğumda bazı yerleri yanlış yorumladığımı fark ettim. Siz beni biraz sabit görüşlü, biraz katı vb. olarak algılamış olabilirsiniz. Aslında öyle değilimdir. Bir konuda bir fikrim var ve bunun doğru olduğunu düşünüyorsam bunu uygulamak için elimden geleni elbette yaparım. Ama karşımdaki kişi bana bunun öyle olmadığını uygunca anlatırsa, daha farklı açılardan bakmam gerektiğini söylerse de bunda ısrar etmem ve görüşümü değiştiririm. Yani ben genel olarak hayatta yeni durumlara, yeni düşüncelere açık ve uyumlu biriyimdir. Değişime karşı dirençli, sabit görüşlü, dediğim dedik, kesinlikle böyle olacak vs. değilimdir. Bu konuda da kendimi yanlış ifade ettiğimi, yanlış yansıttığımı düşünüyorum. Hayatta hep fikirlerimin arkasında dik durmaya çalıştım, düşüncelerimi eyleme dönüştürmeye çalıştım. Bu noktada yalnızca benim dediklerim doğru hiçbir zaman demedim. Aslında ben hayatımda hep karşılaştığım meselelerde orta yolu bulmak için çabalarım. Yani kendimi hep böyle görürdüm. Ama nedendir bilmiyorum çalışma konusunda bunu gösteremedim. Zannediyorum ki daha öncesinden süregelen bir düşünceyi değiştirmenin zorluğunu yaşadım. Hiç şahit olmadığım bu yeni hayat şeklinin zarar vermesinden korktum belki de. Lakin şu kesin ki, bu konuda beni en çok endişelendiren şey farklı şehirlerde olursak sizin güvenliğiniz idi. O zamanlarda da haberlerde vardı, günümüzde yine var. Kadınlara karşı yapılan iğrenç maddi ve manevi haberleri görünce insan endişeye kapılmadan edemiyor. İnsan, gözü gibi baktığı şeye zarar gelme olasılığından korkuyor. İşte bu olasılık beni korkuya sürüklüyordu. Ama nereye kadar… bunun bir sonu yok. Biz ne kadar güvenliğimiz için tedbir alsak da bunun bir sonu gelmeyecek. Gerekirse 1-2 yıl sabredilecek, 1-2 yıl sıkıntı çekilecek ama sonra feraha erişilebilecek. Bazen sıkıntı çekmeden güzel şeylere ulaşılamıyor. Artık bu konuyu kendi içimde aştım.

Sürecin başında kendimi şunu söylemiştim: ‘karşımdaki kişinin onu o yapan karakteristikleri var, kendine özel bir yapısı var, onu o yapan da bu özellikleri. Evet, herkesin her özelliği doğru ya da iyi değil, ama bunu güzel sözle açıklarsan ve onu böyle kabul edersen sorunları aşabilirsin.- bunu kendime hep söylemiştim ama bunu uygulamada ya da böyle düşündüğümü size aktarma konusunda biraz eksik kalmışım. Bunu mesajları empati yaparak okuduğumda fark ettim. Sizden sürekli bir istekte bulunuyorum, bu böyle olsun, bu şöyle olsun… yani bu süreçte ilginç bir şekilde sanki fikir mülahazası yapıyormuş gibi hissettim. Aslında mesele çok basitmiş ya, hiç uzatmaya gerek yokmuş. Çünkü isteklerin, beklentilerin hiçbir zaman sonu gelmez. Tümüyle beklentilerimizi karşılayacak birisi asla olmayacak. Karşımızdaki kişinin de insan olduğunu ve pek çok konuda eksiği olduğunu bilerek hareket etmek gerekiyor. Temel noktalarda geleceğe dair hayallerimiz, birbirimizden beklentilerimiz, hayattan beklentilerimiz, karakterlerimiz uyuşuyorsa gerisi zamanla bir şekilde halledilebilecek şeylermiş. Yani akşam bir masaya oturup karşılıklı muhabbet edebileceksek, birbirimizi anlayabileceksek daha ne olsun ki. Diğer türlü insan oturup muhabbet edemediği bir kişiyle nasıl bir ömür geçirsin. Açıkçası ben iyi derecede uyum yönümüzün olduğunu düşünüyordum ve halen düşünüyorum. Yani bir sorunla karşılaştığımızda bunu çözmek için gerekli özveriyi gösterip anlayışla yaklaşma ikimizin de belirgin özelliklerinden biri gibi. Böyle bir yapıya sahipken gerçekten bu iş çok kolay olabilirmiş ya… şimdi düşündükçe bazı şeyler için keşke diyorum. Ama demek ki bunlarda yaşanılacakmış, bunlarda birer tecrübe oldu. Hep hayırlısı ve hayırlısıyla olması için dua ettim. Belki de hayırlısı bunların da yaşanılıp daha sağlıklı bir şekilde bu işin olmasıdır, bilemeyiz. Nasipse zaten bir şekilde olacak. Bu süreç benim için gerçekten çok büyük tecrübe oldu, çok farklı bakış açıları kazandırdı bana. Kendi eksiklerimi gördüm, bunu düzeltmek için büyük bir fırsat yakalamış oldum. Şunu bir kez daha yazmam da fayda var sanırım, ben gerçekten orta yolu bulma noktasında elimden gelenin fazlasını yapmaya hazırım, bunu kendime inanarak söylüyorum. Bunu geçmişte söyleyemezdim, çünkü bunu kendimde hissedemiyordum. Bunun sebebi belki de etrafımda hiç çalışan bir eş olmayışıydı.  Önümde böyle bir örnek olmadığı içindir bu sorunda takılıp kalmak belki de. Belki de bu konuda nasıl bir orta yol sergileyeceğimi bilemediğim içindir gerekli özveriyi gösterememem. Şimdi diyorum ki keşke Kuran Kursu öğreticiliğine ya da öğretmenliğe tamam deseydim de süreç hiç bu noktalara gelmeseydi. Ama işte yaşanılacakmış demek ki…

Tabi ki burada yazılanların baştan sona hepsi sizin düşüncenizin olumlu yönde olmasıyla bir anlam bulur. Eğer düşünceniz olumsuz olursa burada yazılanların hiçbir anlamı yok, olamaz da. Ama insan hep olumlu olması yönünde umutlanıyor, öyle bir ümit besliyor içinde. İçimde hep bir umut var. Ama artık bu umut ya son bulacak ya da yeşerecek. Bu noktada da tabi ki de son karar sizin. Burada kısa bir şekilde hayaller ve hayattaki isteklerimizin uyuşması noktasına da değinmek istiyorum. Ben gerçekten kendi adıma hayattan beklentilerimizin ve hayallerimizin büyük oranda uyuştuğunu düşünüyorum. Bu hakikaten çok ama çok önemli bir şey. Belki de en önemlilerinden bir konu. Mesela şöyle bir düşünüyorum, ‘ben hayata hep pozitif bakan, yapıcı olmaya çalışan, hoş gören, uyumlu ve gülümseyen bir kişi olarak görüyorum kendimi. Ama hayatımı paylaşmak istediğim kişi güler yüzlü değilse, sürekli somurtan, sürekli istekleriyle bunaltan, sürekli hayata negatif bakan, hayattaki tek hayali konforlu bir yaşam ve çevresine gösteriş olan, doyumsuz, manaya değil de maddeye önem veren bir kişi ise… ben bu hayatı onunla nasıl paylaşabilirim, hangi ortak noktada buluşabilirim, hangi motivasyonla bunu sürdürebilirim. Bu noktada insanın hayatını birleştirdiği kişinin dünya görüşü, dünyaya bakış açısı, hayattan itidalli bir şekilde zevk alma anlayışı.. Bunlar gerçekten çok önemli şeylermiş. Mesela ben akşam eve geldiğimde beni güler yüzle karşılayan, benim yolumu gözleyen, benim de eve gitmek için can attığım, yemekte birlikte sohbet ettiğim, birlikte yemek hazırladığım, akşam birlikte yürüyüşe çıktığım, kol kola gezdiğim, birlikte aynı masanın başına oturup kitap okuduğum, birlikte bir konuyu araştırdığım, yan yana film izlediğim, birlikte daha iyi kul olmak için çabaladığım, iki dünya mutluluğu için güler yüzle birlikte sıkıntılara omuz verdiğim, birlikte sorunları aştığım, birlikte aynı mutluluğa sevindiğim aynı derde üzüldüğüm birisi olmadıktan sonra gerçekten bunun ne anlamı var.. Eve gelirken iki ekmek almamın nasıl bir anlamı olacak, “hafta sonu için bak şöyle bir plan yaptım, bu hafta şuraya gidebiliriz, önümüzdeki ay şuraya gidebiliriz, bu akşam şuraya gidelim” diye hayat enerjisini artırmayan faaliyetler olmadan insanın kazandığı paranın ne anlamı var. Velev ki dünyanın en rahat işinde çalışalım, velev ki aylık yirmi bin tl kazanalım. Birlikte hayal kurup, birlikte bu hayali yaşayamadıktan sonra, bu hayal için çabalamadıktan sonra, birlikte faaliyet yapamadıktan sonra tüm bunların gerçekten bir anlamı olacağını sanmıyorum. Eğer iki kişi gerçekten aynı hayalleri paylaşıyorlarsa, hayata aynı pencereden bakıyorlarsa, birbirlerini gerçekten çok iyi anlıyorlarsa, içlerinde bir hayat enerjisi varsa, maddeden çok manaya önem veriyorlarsa, samimi bir şekilde iki dünya için de üzerlerine düşen sorumlulukları yerine getirmeye çalışıyorlarsa daha başka ne istenebilir ki.. 🙂 inanın sırf bu böyle düşündüğüm için öğretmenlik konusunu çok önemsemiyorum artık. Kendi adıma bunca iyi şey varken, bir ömür ben bu kişiyle yaşarım dediğim bir kişi var iken benim böylesine bir engeli aşamamam gerçekten büyük bir kayıp. Eğer bu işin olması için benim yapmam gereken fedakârlık bu ise ben bunu yapmaktan çekinmem. Olmayana takılıp da olanı kaybettim. Eğer bana bir şans daha verirseniz kaybettiğim bu değerli şeyi tekrar kazanmak istiyorum. Aynı hayalleri paylaşmak, aynı hayallere yelken açmak, aynı hayaller için çabalamak istiyorum. Saf, çıkarsız, koşulsuz, amasız, lakinsiz mutlu bir hayat istiyorum. Tüm bunlar için son gücüme kadar çabalamak istiyorum. Bu anlamda gerçekten sizin vereceğiniz yeni bir şansa çok ihtiyacım var. Bazen, gerçekten acaba yanlış mı düşünüyorum, hayat böyle değil mi diye düşünmeden edemiyorum. Bilmiyorum, ben hayata böyle bakmak istiyorum, böyle bir hayat yaşamak istiyorum, karşımdaki kişiyle ortak hayalleri paylaşmak, birlikte bu dünya hayatında güler yüzle yaşayıp, diğer dünya için birlikte çabalamak, sade, yalın, minimalist bir hayat istiyorum. Elimden geldiğince samimi, anlayışlı olmak istiyorum. Yani benim evlilikten beklentim ve bu hayattaki amacım da bu diyebilirim. Yaptığım meslek, bindiğim araba, oturduğum ev vs.. bunların hepsi benim bu hayattaki amacım değil, bunlar benim bu dediğim hayalleri gerçekleştirebilmek için birer araç. Bunlara hiçbir zaman vazgeçilmez birer amaçsallık yüklemek istemiyorum. Eğer x mesleğinde birlikte daha mutlu bir yaşam süreceğimizi düşünüyorsam illa y mesleği diye tutturmam. Yaptığım meslek benim için bir amaç değil çünkü, bir araç. Bu noktada gerçekten bu hayatta amaçsallık ve araçsallık konusunda biraz karmaşa yaşadığımızı düşünüyorum. Velhasıl daha fazla burayı uzatmadan şunu söylemek istiyorum, ben sizinle aynı hayalleri paylaştığımızı, hayata aynı pencereden baktığımızı düşünüyorum. Tabi ki bu düşüncemde yanılıyor olabilirim, ben yalnızca sizin yazdıklarınızdan yola çıkarak kendimce böyle bir çıkarımda bulundum. Buna en doğru kararı verecek olan sizsiniz. Umarım yanılmıyorumdur 🙂 sizin gerçekten çok temiz ve saf bir kalbiniz var. Hayata karşı hep olumlu bakıyorsunuz ve sorunları aşmada elinizden gelen gayreti gösteriyorsunuz. Bir insanın sizinle anlaşmama ihtimali oldukça düşük. Sizinle anlaşamaması için sizi anlayamıyor olması gerekir. İnşallah hayatınız boyunca yüzünüzdeki o gülümseme ve hayata karşı olumlu bakışınız hiç eksik olmaz. Eğer olurda bu mesajı okursanız bunları yazarken sizin okuma ihtimaliniz aklıma geldikçe acaba yazmasa mıydım diye düşünmeden ve utanmadan edemiyorum.  Şuan aramızda hiçbir bağ vs. olmadığı için bunları yazmam belki hoş olmayabilir, bunun farkındayım. Ama ben de bu yazıyı son bir şans için yazıyorum, umarım hoş karşılarsınız. Gerçekten benim o kadar çok hayalim vardı ki birlikte yapmak istediğim… aklıma geldikçe yüzümde tatlı bir tebessüm oluyor, hayallerimde hep güler yüzlü oluyoruz nedense, bunu bilemiyorum. Sanırım sizi hiç güler yüzlü olmadan hayal edemedim. Ama şuan bu hayallere o kadar uzağım kii… bu gerçeği bilince de bir burukluk çöküyor içime. Bu paragrafı yazarken midem bir garip oldu, sanki karşımda siz varmışsınız gibi heyecanlandım, ama son cümleyi yazarken de yüzümde acı bir tebessümle gözlerim biraz doldu. Bu kadar ayrıntıya girerek duygularımı yansıtmam çok doğru değil aslında… ama işte… ama ne yalan söyleyeyim ben halen umutluyum. Ancak bu karşılıksız bir umut… Daha önce de söylediğim gibi, ben yıllarca ileride eğer evlenirsem eşimin çalışmasını istemiyorum gibi fikre sahiptim. Bu fikri değiştirmem gerçekten dışarıdan bakıldığı kadar kolay değildi. Çünkü ben bunu körü körüne -ya kadınlar çalışmasın, kadınlar evden çıkmasın ya da kadın çalışsın eve para getirsin, mali yükümlülüğe ortak olsun- gibi menfaat celbeden ve dayanağı olmayan sabit düşünceyle düşünmedim hiç. Ben bu konuda İslami ölçüler nedir, sınırlar nedir, aile nasıl daha sağlıklı ve mutlu olur? Ben hep bu kaygıları güttüm. Bu konudaki düşüncemi hep bu minvalde şekillendirmeye çalıştım. Kendi kendime eğer annem çalışsaydı benim gelişimimde nasıl bir etkisi olurdu? Aile yapımız nasıl olurdu? Vb. sorular yönelterek bunları mantıklı bir şekilde kendime izah etmeye çalıştım. Yani benim bu meseleye bakışım daha mutlu bir aile nasıl olurdan ibaret. Salt bir karşı çıkış ya da toptan bir onaylayış şeklinde değil. Aradan geçen süreçte anladım ki, gerçekten insanın bir şeylerle meşgul olması onun hem bedenen hem de ruhen dinç kalmasını sağlıyor. Evde sürekli tv başında oturan bir kadın düşünüyorum, bu bana çok saçma geliyor. Sürekli dışarıda gezen, evini hep ikinci planda tutan kadın düşünüyorum bu da bana çok saçma geliyor. Bu noktada karşıdaki kişinin ailedeki görevlerini bilmesi, bunun idrakinde olması gerektiğini düşünüyorum. Yani ailede erkeğe biçilmiş asli görevin ailesinin geçimini sağlamak, onları korumak ve imanlı, vatanına milletine hayırlı bir nesil yetiştirmek iken kadının görevinin de evdeki düzeni sağlamak, böyle bir nesil yetiştirmek için kendisini geliştirmek, bu şuur ve bilinçle hareket etmek olduğunu düşünüyorum. Yalnızca evde yemek yapıp, etrafı silen ama kendini geliştirmeyen, çocuğunu iyi eğitmeyen, onu geleceğe sağlam adımlarla hazırlamayan, hayata mobilya ve eşya gözüyle bakan, eşiyle aktivite yapmayan bir eş profiline karşıyım. Aynı zamanda yalnızca ev dışında kendine başka uğraşlar bulan, daha refah bir yaşam için ailesinden vazgeçen, başka şeyler için ailesinden feragat eden –her ne sebeple olursa olsun-, evdeki asli sorumluluklarını yerine getirmeyen, kendini yalnızca menfaatleri doğrultusunda geliştirmiş, bu bilgisini kendi ailesine yansıtmayan bir kişiye de karşıyım. Bu noktada itidalli olunması gerektiğini düşünüyorum. Lafı daha fazla uzatmadan kısaca, aile kurumundaki öncelikli sorumluluğunu bilen, kendini geliştiren, okuyan, eşiyle birlikte çeşitli faaliyet/etkinliklerle sürekli iletişim ve etkileşim halinde olan, önceliği ailesi olan bir kişi olsun isterim. Tabi ki karşımdaki kişiden böyle bir beklenti içinde iken ben de yalnızca sabah kalkıp işe giden, akşam gelip selamsız sabahsız tv karşısına geçen, her şeyi hazır bekleyen, karşısındaki kişiyi hizmetçi robot olarak gören, onunla ilgilenmeyen birisi olmaktan imtina ederim.

Ben, karşımdaki kişi eğer aile sorumluluklarını aksatmayacaksa, yapacağı mesleği ailenin önüne geçirmeyecekse, ailedeki sorumlulukları ile birlikte çalışma temposuna yetişebilecekse ve en önemlisi çalıştığı kurum İslamiyete uygun bir yer ise çalışmasında herhangi bir sakınca görmüyorum.

Sizin özelinizde konuyu değerlendirecek olursam ise, siz dinamik bir yapınızın olduğunu, bu tempoya ayak uydurabileceğinizi söylemiştiniz. Benim için bu konuda bir sıkıntı yok, bu noktada ben size elimden gelen desteği gösteririm, size yardımcı olmam gereken tüm noktalarda yardımcı olurum, gereken fedakarlığı göstermekten de geri durmam. Bu konuda sizden tek beklentim, mesleğe karşı duyduğunuz tutkunun ailenin önüne geçmemesi. Çalışmanızın karşılıklı ilişkimizi zayıflatmaması ve en önemlisi mahremiyet sınırları içerisinde, kadının çalışabileceği bir yer olması. Ben yemek yapmakta, ütü yapmakta size yardım ederim, siz yorgun geldiğiniz için belki akşamları birlikte çok vakit geçiremeyebiliriz, birlikte faaliyet yapamayabiliriz, bunlar benim için sorun değil. Şunu unutmamalıyız ki, birbirimizin sahibi değil yoldaşı olmalıyız.

Bu anlamda sizin belli bir bilgi birikiminizin olduğunu biliyorum, bunları başkalarına aktarmak istediğinizde de bu konuda sizi desteklerim.

Tabi ki ben bunları sizin o zamanki düşüncelerinizden yola çıkarak yazdım. Süreç içerisinde düşünceleriniz, görüşleriniz, tutumlarınız, hayalleriniz vs. değişmiş olabilir. Belki daha konforlu bir hayat sürmek istiyorsunuzdur, belki bir şeylerden asla taviz vermek istemiyorsunuzdur, belki artık eskisi gibi anlayışlı ve güler yüzlü değilsinizdir, belki ölçütleriniz, kıstaslarınız değişmiştir. Bu noktada tüm bunlara doğru yanıtı verecek olan da sizsiziniz. Aslında süreç size bağlı. Ben yukarıda düşüncelerimi elimden geldiğince açık şekilde yazmaya gayret ettim, bunu da büyük oranda yansıttığımı düşünüyorum. Siz benimle ilgili aklınıza takılanları yazmadığınız için bunlara açıklama ya da çözüm getirme noktasında bu yazı biraz eksik kalmış olabilir. Ama dediğim gibi sizin aklınıza takılan problemleri bilmiyorum. Ben tamamen varsayarak bir yazı oluşturdum.

Şuan zannediyorum ki siz atanma sürecindesiniz. Eğer bu tahminimde doğru isem şöyle bir yakın gelecek hayal ediyorum: (eğer görüşünüz olumlu olursa)

Öğretmen olursanız muhtemelen farklı illerde bulunacağız. Sizin ilk atanma sürecinizde belli bir süre anneler, kardeşler yanınızda kalır. Daha sonra siz alıştıkça bu azalır. 1-2 yıl böyle sabrettikten sonra aynı şehirde birleşilir ve o şekilde devam eder.

 

Ayrıca eğer olurda okursanız, tüm bu yazdıklarımın özünde kesinlikle sizi ikna etmek gibi amaç taşımadığını özellikle belirtmek isterim. Çünkü şu bir gerçek ki yola inanmışlarla çıkılır. Eğer birbirimize gerçekten güvenirsek, eğer iyi günde kötü günde ömrümüzün sonuna kadar birbirimizin yanında oluruz diyebiliyorsak, işte o zaman bu iş büyük oranda hallolmuş demektir.

Ben geçmişteki size gerçekten inandım, geçmişteki mesajları tekrar okuyunca bunu hissettim.

Ve eğer olurda kararınız olumlu olur ise bu uzun, güzel ve meşakkatli serüven için kendimize ve birbirimize inanmış olalım. Eğer kendimize ve birbirimize inanırsak her şey çok kolay ve güzel olur inşallah. Ben sizinle bir ömür boyu birlikte geçirebileceğime tüm kalbimle inanıyorum ve güveniyorum.

Yazmak istediklerimin ucu ve sınırı yok gibi, yazdıkça yazasım, anlatasım geliyor. Ama bunun çok sağlıklı olmadığını bildiğim için artık buna bir dur demem gerekiyor. Bu yazıyı burada sonlandırıyorum.

Eğer çalışma konusu dışında diğer konularda düşünceniz olumlu olur da bir tek çalışma konusu aklınıza takılırsa, ben yalnızca bunun için bu işin ilerlememe gibi bir duruma gelmesini istemem. Dediğim gibi bu noktada elimden ne geliyorsa fazlasıyla yapmak isterim.

Yazımın ilk bölümlerinde de demiş olduğum gibi, eğer bu yazıyı okursanız ve kararınız olumlu yönde olursa siz benimle bir şekilde iletişime geçersiniz. Eğer olumsuz olursa da beni engellersiniz ve ben de sizin kararınızın olumsuz olduğunu bilmiş olurum. Olumlu ya da olumsuz bir dönüşünüzü kesinlikle bekliyor olacağım.

Selametle..